​Non me gustan os violentos

Non me gustan os violentos. Nin tampouco os especuladores, e moito menos os políticos covardes que para que non lles queimen os containers ou rompan os vidros dos comercios das súas cidades, pagan con diñeiro público "as sedes sociais" destes, pola noite encapuchados e polo día mansas ovelliñas solidarias con todo o que voe polo ceo e ensucie o sistema.

Está mal visto enfrontarse a estes tipos que, na última semana, non deixaron durmir aos veciños do barcelonés barrio de Gracia, un dos máis antigos e encantadores municipios que o Decreto de Nova Planta anexionou á cidade de Barcelona e que é un orgullo para a capital de Catalunya. E ese mal de ollo aos que non nos gustan os antisistemas que queiman e esnaquizan o mobiliario urbano reflíctese facilmente nos improperios que dirixen aos xornalistas, aos que se lles ocorre xogarse o tipo contando in situ o que pasa, ou defendendo aos mossos, que cada noite tratan de impedir desmáns e saqueos.

Á alcaldesa Colau se lle caeu Gracia encima, como o seu antecesor Xavier Trias lle acolloou o problema non resulto de Can Vies. E aínda que ambos os conflitos son diferentes, ao final, o resultado operativo é o mesmo: Barbarie urbanita e insultos aos que non compartimos a lei da selva, que camiña da man dunha actitude política permisiva e farisea de quen foi elixidos para cumprir a lei e facer que esta se respecte.

Se nun mesmo día, os que manexan os diñeiros no mundo nos din que Catalunya ten a mesma fiabilidade financeira que Nixeria ou Bangladesh, o prestixioso diario The Guardian cualifica á alcaldesa de Barcelona da máis radical do mundo e tamén un Fiscal acusa o seu antecesor no cargo, o agora independentista Xavier Trías, de malversar fondos públicos ao pagar co diñeiro de todos a sede okupa que outro xuíz ordenou desaloxar, coido que por moito que aos cataláns non nos guste, debemos de recoñecer que, como sociedade, tocamos fondo e que colectivamente andamos bastante perdidos. Só nos faltaba que os que incendiaron Gracia pretendan intimidarnos e encima os seus representantes políticos teñan nas súas mans os orzamentos da Generalitat para desengancharnos do resto dos españois. A qué espera esta elite no poder corrupta e trasnoitada para largarse da vida política e devolvernos a normalidade perdida tras un utópico ‘Catexit’?.

Este xornalista que lles escribe, de momento, aínda que lle chamen facha os antisistema, proclama: Violentos non, grazas. E a partir de aí, reclama como contribuínte que o estado de dereito deféndase, sen dubidalo un instante, coa lei na man. Nin máis, nin menos.