ADEUS ESPAÑA?

Desde logo co meu voto non. Sinto un profundo respecto por quen, dunha forma honesta e desinteresada, defende a independencia das súas ideas, da súa familia ou do seu país, pero ningún por aqueles outros que, roubando aos seus concidadáns, engánanlles e pretenden eludir a lei e a xustiza que ha de ser igual para todos.

O que acaba de aprobarse no Parlamento de Cataluña ten dúas versións independentistas completamente distintas. Unha, a dos que queren irse de España fuxindo dos xuíces que, sí ou sí, han de sentenciarlles polas súas tropelías financeiras e oxalá os condenen exemplarmente; e a outra, a de quen dende posicións de ideoloxía persoal e política consideran que Cataluña "só" é súa e que hai que tomar o camiño do medio para conseguir unha independencia unilateral. Ambos, non se saltan a legalidade vixente, por razóns completamente distintas.

Ante quen buscou, con todas as consecuencias, o enfrontamento co Estado e o enfado e a tristeza de quen non compartimos as súas intencións, atópase, en primeiro lugar, o Goberno español, que buscará a vía xudicial e tamén a penal para cortar este golpe de estado --non esquezamos esta última que leva consigo moitos anos de cárcere para os sediciosos se se lles condena--, e logo os que aquí vivimos que somos os que imos sufrir como cataláns non independentistas as graves consecuencias que van derivarse desta pelexa entre institucións e sobre todo entre políticos mediocres que tiveron todo o tempo do mundo para se poñer de acordo e que o malgastaron de forma insensata e temeraria. 

Ao resto dos españois o que pasou indignaralles ou non, pero os que o imos pagar --mesmo dentro de nosas propias familias-- seremos os que aquí estamos e temos o noso día a día en Cataluña. Esperemos, que agora por fin, sí se teña en conta.