A CAMPAÑA CANIBALÍZASE

Á campaña electoral queda a recta final do desgaste e, como é lóxico, canibalízase. Os peores instintos dos asesores dos partidos escenifícanse, convidando os candidatos a ir a polo pescozo do seu opoñente máis directo, que é aquel que ousou penetrar no seu hábitat electoral e trata de arrebatarlle a dádiva do voto dos seus tradicionais seguidores. Así se explica, por exemplo, a durísima diatriba de Felipe González contra Podemos polo seu vergoñoso pasado de cobrar en millóns a súa asesoría política ao réxime do orangután venezolano, agora en caída libre. Fará ben Pedro Sánchez en seguirlle o ritmo ao seu mestre político e de paso lembrarlle a Pablo Igresias o soufflé de Syriza en Grecia, onde o seu amigo Tsipras seduciu ao pobo grego para despois darse un baño de realidade comunitaria ao ter que subir impostos e baixar servizos sociais. É evidente que todo isto chega cun PSOE desmotivado, que fixo unha campaña horrorosa no que o seu cabeza de lista equivocouse de opoñentes e de debates.

E se o bipartidismo comeza a dar paso ás chamadas "forzas emerxentes" que atoparon diñeiro para as súas campañas nos lugares máis insospeitados, algo que os dous grandes partidos non se atreveron "aínda" a denunciar, candidatos tan brillantes como Andrés Herzog, Alberto Garzón ou o incombustible pero aínda útil Duran i Lleida, quedáronse ás portas das grandes cadeas de televisión suplicando unha oportunidade para poder debater o seu programa político, sen que ninguén lles fixera o menor caso, seguramente porque a democracia española non soubo dotarse de mecanismos suficientes para lograr que os partidos minoritarios compitan en mellores condicións que os que xa son moi grandes ou creceron desmesuradamente porque o din unhas enquisas evidentemente interesadas. Deixar fóra dos debates a tres formacións políticas que tiveron na pasada lexislatura deputados electos mentres comparecen outras dúas que non obtiveron ningún é unha "cacicada incalificable" que a lei da televisión privada debería saber evitalo sen ningún xénero de dúbidas, e non digamos a Primeira de Televisión Española.

Pero claro, dille ti agora ao Goberno que lle esixa a Atresmedia ou a Mediaset que deixe ao carón as audiencias e aposte por unha democracia máis pura e máis limpa. É un empeño, case tan difícil como que Rajoy non se tinga o pelo ou que as enquisas dos xornais de papel non sexan un camelo. Así que a canibalizar! Que é o que verdadeiramente importa nestes momentos. E se, ao final, un partido saca máis deputados e outros tres empatan, que máis dá, xa se arranxarán os seus aparellos para poñerse de acordo, porque, non nos enganemos, este país chamado España aguántao todo, bueno.... case todo, porque a Artur Mas xa non o queren... nin os seus.