MADAYA

Rompe a alma ver como decenas de persoas morren de fame en Madaya en plena guerra siria, mentres aquí discutimos polo dereito a decidir ou a presidencia do Congreso. Ninguén parece darse de conta de que o mundo se volveuse tolo, e que camiñamos como zombis polos espazos ficticios que crearon mediocres que ademais presumen de demócratas. 

E con todo Madaya está aí, lembrándonos con imaxes de nenos esqueléticos e maiores rebuscando entre as ruínas a gatos e cans cos que poder levar á boca dos seus fillos, algún alimento que lles alargue a agonía que padecen, que a política só serve se é útil á xente. Vése que a infamante foto do pequeno Aylan varado eternamente nunha praia da costa turca non foi suficiente para que as nosas deputadas e deputados  se dean de conta de que "o seu" non ten importancia e que o que lle esiximos nos apartados de xustiza social ou emprego entra no seu soldo e ademais, é prioritario.

A paciencia esgótase e unha nova sociedade máis xusta e solidaria chama á porta. Abrámola de par en par.