COMEZA O CONFLITO

Da Declaración unilateral de independencia que aprobaron en solitario 72 deputados, no Parlament de Cataluña que están avalados por 1.966.000 votos (o 35,6% do censo), deveu o Consello de ministros extraordinario que decidiu recorrer ao Tribunal Constitucional para que invalide tal Declaración, e de aí a decisión mais que probable do Alto Tribunal de facerlle caso ao Goberno do Estado. Tras a cal, entramos en dúas vías mortas completamente asimétricas. Unha, a vía do acatamento por parte do bloque independentista desa decisión institucional e plenamente legal, algo bastante improbable. Ou dous, a solución do enfrontamento entre a lei e os insumisos. Así pois: o conflito comezou. 

O xoves 12 de Novembro pode ser unha xornada triste e desgraciada para moitos dos que vivimos en Cataluña que nunca quixemos a confrontación e sempre apelamos ao sentido común que nos deixaron como preciosa herdanza os nosos avós: "Cada un na súa casa, e Deus na de todos". Ou sexa: nunha Europa sen fronteiras, esixamos que cada un xestione os seus diñeiros e deixemos xa de cuestionar ao Estado, algo que os independentistas cataláns e os nacionalistas españois non acaban de asimilar.

Polo que parece, para que podamos levar a cabo un refrán tan antigo como sabio, fai falta, primeiro, que a lexamos ben gorda, dito correctamente, léena ben gorda os que non queren que lles xulguen polo 3%, os iluminados dun mundo imposible, os biznietos do Antigo Réxime e dous presidentes incompetentes e mediocres (a lista é moito mais longa e o espazo editorial curto). E logo, que nos poñamos a pensar.

Hoxe leo cun sorriso irónico nos beizos a editorial do Grupo Godó o mesmo ao que dedicamos varios comentarios nesta mesma sección do editor chegando a chamar ao seu buque insignia de papel o "diario oficial do réxime". Fomos os primeiros que o fixemos, incidindo ademais en que a súa voracidade financeira causara un enorme prexuízo nas contas públicas da Generalitat e sobre todo, extenuara o caladoiro publicitario no que pescamos uns con barcos de arrastre e outros, coma nós, cunha pequena barca familiar. Agora toca dar marcha atrás, e os do Señor Conde, sen ningunha clase de escrúpulos, dérona e ademais esixen sen ningún pudor aos mesmos que acirraron indecentemente unha "rectificación" en toda regra. Xulguen vostedes que son máis sabios e padecerán este conflito igual que nós o que hai de ético e estético nesta actuación do primeiro grupo editorial de Cataluña. Só para regodearme na infamia repetirei aquilo que xa escribimos xocosamente algunha outra vez: Conde de Godó, Grande de España e "Petit" de Cataluña.

Dáme pena o President Mas que agora se ve abandonado polos que tan xenerosamente subvencionou e, ademáis, "ninguneado" pola CUP. Escríboo coa sinceridade do que non comparte as súas ideas políticas pero defende apaixoadamente que poida expresalas. No noso pequeno grupo de diarios dixitais, sempre lle criticamos duramente cando deu mostras de prepotencia política ou sobreactuación partidaria. Puxo as mans no lume por tantos dos seus correlixionarios, que debe de ter os dous membros abrasados irremisiblemente. E, por se esta fose pouca penitencia, incluso os "antisistemas" deixáronlle en ridículo ante todo o pobo de Cataluña no lugar que os cataláns consideramos como o máis sacro: o Parlament.

Agora tócalle actuar a Rajoy, un pontevedrés lento e desganado, ao que no seu pobo martiriza en cada lexislatura un militante do Bloque apellidado Lores, que ademais de médico, é un bo alcalde ao que votan os seus concidadáns pasándose pola entrepierna os berrinches do noso Presidente o goberno, que na Galicia eterna e caciquil non é pouca cousa. Polo menos, niso dos desaires, Don Mariano e Don Artur teñen un desamor político que compartir, aínda que iso non sirva para que xuíces, fiscais e policías láncense ó pescozo dos que mostren públicamente a súa insubmisión ilegal. O argumentario do Estado é moi simple: se ETA chego a asasinar a 829 concidadáns e non conseguiu, nin sequera, albiscar o seu Euskadi independente e abertzale, acabando a maioría dos seus pistoleiros no cárcere cre alguén que o Reino de España vai dar un paso atrás agora que se lle obrigou a poñer en marcha a súa maquinaria de autodefensa?

É posible que o xoves teñamos "autotamayazo" na CUP e que dúas "insumisos" cambien o seu voto polo ben da patria. É igual, o dano xa está feito e a pelexa espera aos contendentes e sobre todo aos que non o somos. Por iso, ante tal inevitable irresponsabilidade só queda mirar cara ao futuro e comezar a soñar.

Soñar, con que unha nova xeración de cataláns ha de coller as rendas deste país agora "encallado" e dividido. Os nosos heroes han de ser intelixentes, abertos, solidarios e internacionalistas. como xa o foron os seus tatarabuelos. Terán que recuperar o orgullo de pasearse por calquera lugar de España sen que lles insulten e se que lles admiren por vivir nunha Cataluña próspera e igualitaria.

Usasen o catalán como lingua do pare ou da mare, o español como idioma da familia que ten repartida por toda a península, e o ínguas e ata o chinés ou o alemán, porque serán plurilingües. Buscasen que onde vivan a sociedade sexa multiracial Uns tendran parella masculina e outros feminina, superados os escuros tempos da disctriminacion sexual. Os nenos de todos elllos comeran san nos comedores infantís, e os vellos que podamos acompañarlles nesa viaxe á outra Ítaca seremos tan felices como o son os dos paises rico que agora tanto admiramos. En fin estes cataláns e cataláns, serán moito mellor que nós e, sobre todo, vivirán en paz, non deixándolles herdanzas envelenadas ás futuras xeracións.

Todo o que nos pase a partir de mañá, merecerá a pena sufrilo, sobre todo, se que agora é un soño chega a facerse algún día realidade. Oxalá.