Sada

As choivas, como fan case sempre, entran polo Noroeste, atravesan a cornixa cantábrica e logo ou veñen encima de Aragón e Catalunya ou soben cara a Francia e a Escocia que un día foi celta, mollándoos xenerosamente. O peor lévano no inverno os galegos de choiva e calma, que dicía Miguel Hernández, e esta vez, desmesuradamente os sadenses, aos que centos de litros que caeron sobre a comarca alagaron as rúas e esnaquizaron os seus aveños máis queridos. Por unha vez, a auga fíxose dona de todo e orixinou unha verdadeira catástrofe que espero que as autoridades indemnicen pronto e xustamente.

A min Sada tráeme lembranzas entrañables de mocidade, tempo vital no que me escapaba do campamento militar de Parga, onde morría de frío, que só sabía corrixir coas "costeletas" que de cando en vez pillaba nas cantinas próximas ou largándome con outros amigos, recrutas coma eu, nun seiscentos que nos levaba pola noite ata Sada, onde durmían apaciblemente ata que chegabamos nós, unhas decenas de profesoras de ximnasia que pernoctaban nunha residencia escola que alí había e polas que estabamos seriamente interesados. A nosa desproporcionada algarabía acababa en A Coruña, armando tamén algún que outro estrago nos bares dos Cantóns.

Logo, xa de xornalista adulto, sempre aproveitei a viaxe turística para ensinarlle aos meus invitados estacionais onde Franco tivo o seu "chalé gratis total" no Pazo de Meirás, para acabar inevitablemente tomando un café con charla incluída na Terraza, onde as horas convertíanse en minutos, e a praia e o mar que tiña diante dos meus ollos transportábanme ao paraíso perdido un día máis por Adán que por Eva.

Para os meus lectores españois que non saben do que lles falo, A Terraza é un quiosco-restaurante, art-noveau auténtico, inicialmente construído nos xardíns de Méndez Núñez de A Coruña, polo arquitecto Antonio López Hernández en 1912, que tras sufrir unha serie de reformas e engadidos, acabou sendo trasladado ao Paseo Marítimo de Sada, onde hoxe se conserva e cuxa foto como homenaxe á vila que tanto admiro e que detallo ao comezo do artigo.

Todos os diarios dixitais que forman o noso Grupo publicarán solidariamente este pequeno artigo, no que notarán Vds. moito, que carezo do talento para expresarlle aos sadenses a miña máis sincera solidariedade polo desastre natural que acaban de sufrir. Como os sentimentos non necesitan moitas palabras, eles seguro que me entenderán.

Mentres tanto, quedo cun só pensamento: Volverei a Sada e mentres non podo facelo envíolles a todas e todos un fraternal abrazo.