OS IRMÁNS MARISTAS

O que está a pasar en Barcelona con dous colexios dos Maristas é horrible e merece unha investigación a fondo. Nos colexios relixiosos ou laicos a represión que impuxo á sociedade española a ditadura de Franco deu pé a abusos inconfesables que acabaron causando un dano irreparable á docencia no seu conxunto e ás ordes relixiosas que montaron colexios de pago para xerar os recursos necesarios cos que financiar outras actividades, ben no propio país ou tamén en horizontes afastados, onde o labor misioneiro foise desenvolvendo con recoñecida heroicidade e sacrificios persoais nos que numerosos relixiosos perderon a vida por tratar de socorrer ás súas desvalidos fieis e alumnos. Traxectoria pouco coñecida na que son un exemplo os Irmáns Maristas.

A min, estes Irmáns ensináronme desde os seis anos moitas cousas que logo na vida fóronme moi útiles. Especialmente o respecto ás ideas do meu próximo, nuns tempos en que a liberdade non existía en España. Recordo con agarimo ao Irmán Francisco, que se durmía nas clases da tarde e que era todo bondade. Ao Irmán Víctor, que se remangaba a sotana para xogar ao fútbol no patio con todos nós e ao que lle regateabamos meténdolle a pelota entre os seus faldóns. Ao Irmán Bernardo, que me fixo amar as matemáticas e a música desde moi pequeno, e a moitos outros, cuxos nomes sinto non poder lembrar.

Os meus pais, con moitas dificultades, pagaban cada mes o mellor colexio do meu Ourense natal, o dos Irmáns Maristas, que competía entón con brillantez cos Salesianos ou as Carmelitas e as Josefinas que tamén ensinaban ás nenas ricas da miña vila. Entón, o ensino non era mixto e con iso, entendo eu, botaba raíces entre nós, sen sabelo, algún dos males que hoxe nos escandalizan tanto: o machismo, o abuso sexual (fillo predilecto da represión relixiosa) e ata a falta de ética na política, porque entón xa se dicía aquilo de que "quen ten un bo padriño bautízase".

Leo os xornais e vexo que neste febreiro tropical ninguén perdoa aos membros da Orde de San Marcelino José Benito Champagnat Chirat, porque o que pasou en Sants é moi gordo e o embaza todo. Eu, como exalumno dos Maristas, quero facelo, aínda que me quede só, para deixar constancia de que o meu amor polos demais ensináronmo os meus pais e estes Irmáns docentes que agora están expostos ao escándalo público porque uns dexenerados esqueceron a regra máis sacra que inculcou á Orde o seu fundador, Marcelino Champagnat.

O fago, sobre todo, coa convicción de que, como eu, hai moitos nenos de máis de medio mundo que me imaxino aínda se senten moi orgullosos da educación que recibiron dos Irmáns. O que non impide que me solidarice coas vítimas que sufriron estes abusos inxustificables e esixa que a xustiza actúe con todo rigor contra os que sexan culpables, pero non xeneralizando contra unha Orde que leva tantos anos demostrando en varios continentes que a maioría dos seus membros, son o que son, porque teñen unha vocación relixiosa que lles obriga a coidar dos nenos por encima de calquera outra cousa. Sexamos xustos, por favor, cos Irmáns Maristas.