A política é así

Tras cabalgar polas praderías mediáticas que o Gran Xefe da tribo socialista percorreu a gusto o día anterior, o Feiticeiro dos "psoiux" Felipe González ditou sentenza ao sinalar ao seu protexido como "mentireiro" con todas as letras. Non hai dúbidas: Pedro debe irse.

Coa axuda do insidioso Cebrián, onte abriuse a trampa da SER de par a par, para que, ao día seguinte, atrapase á fera o gran gurú branco de todos os sociatas Felipe González e, facer posible que hoxe a sentenza estivese ditada.

Pedro Sánchez xa está en capela, e terá que deixar vacante a secretaría xeral do seu partido, polas boas cunha dimisión soada ou discreta --el elixe-- ou ser cesado a labazadas dialécticas polos seus "poderosos" críticos e tamén dalgúns daqueles que el cre que son os seus fieis, incluído o "funcionario" Hernando que, nas últimas horas sufriu un gravísimo ataque de afonía que lle manterá calado durante varias semanas.

Os partidos políticos, neste país, pero tamén en toda Europa, teñen unhas ataduras aos poderes económicos que non poden eludir, e ese código non escrito é o que lles obriga a tomar decisións como a que está a piques de producirse dentro do PSOE, ou a que terá que afrontar Mariano Rajoy se sigue máis aló de dous anos ancorado á cadeira da Moncloa. Os tempos para a economía global son os que son, e os políticos profesionais que os saltan, adoitan acabar de mala maneira.

Eles sábeno, e o aínda secretario xeral do PSOE tamén, porque "ata os seus" xa lle advertían varias veces que "se lle queimou o arroz".

No PSOE xa se viviu un caso parecido con Tomas Gómez, no que, por certo, participou compracente o propio Sánchez da man do aparello de Ferraz. Ao líder socialista dos madrileños, despois de angustialo cunha "investigación de grave corrupción no seu concello”, que logo quedou en nada, sacárono de encima cunha fulminante "xestora" que o primeiro que fixo foi cambiar as fechaduras da sede partidaria. Lémbrano? Agora pasará o mesmo, e canto máis a arme o interesado, peor para el e os poucos que lle sigan.

Por iso a pregunta que os politólogos fan a Sanchez é moi sinxela: É tan difícil de entender que media Europa cun ‘brexit’ como o británico non pode permitirse o luxo de que en España sigamos neste impasse aínda que teñamos os españois que tragarnos nos dous próximos anos a Rajoy e o seu PP con calendario xudicial incluído? É que non é razoable que o PSOE necesite ese tempo para rexenerarse na oposición responsable e de paso amornar mentres espera, porque desespera, á súa máis cordial adversario podemita?

Pois iso é o que non entendeu Pedro Sánchez e que fai que os seus, co apoio secreto dos poderes fácticos, se lle tiren á xugular, con soberanas razóns de Estado, por se non tiñan bastantes coas dos seus propios estatutos de partido. O que veremos a partir de agora serán os capítulos finais da "Crónica dunha morte anunciada" que, esta vez, non escribirá para desgraza do socialista "proscrito" o gran Gabriel García Márquez senón xente máis prosaica, disposta a seguir vivindo da política durante uns cuantos lustros mais.

Como lles escribía no titular: A política é así.