A Festa Nacional

A banda de Pablo Iglesias puxo encima da mesa o da celebración do 12 de outubro. En Galicia, os meus compatriotas o teñen claro: o 25 de xullo, que é tamén o Día do Apóstolo, ao que ninguén, nin os ateos nin os agnósticos, discutimos a data; porque, entre outras cousas, é a desculpa que achega polo camiño francés ou o da prata por centos de persoas a Santiago de Compostela, convertendo a capital dos galegos no paraíso da diversidade multirracial e lingüística, que é o que a este xornalista máis lle pon, nuns tempos de nacionalismo exacerbado e ‘Brexit’ anti-inmigración.

En cambio, en España, como non temos ningunha revolución popular que levarnos a man como os franceses, andamos un pouco perdidos coa data idónea para celebrar algo que construísemos en común.

Ao Réxime do 18 de xullo se lle ocorreu resaltar ata a esaxeración o 12 de outubro, por aquilo tan "pomposo" da Hispanidade, que aos do outro lado do charco lles soa a Colonización e a Bartolomeu das Casas, aínda que sexa, máis que nada, a data en que Colón descubriu terra latinoamericana, un bo motivo para entrar na historia do mundo.

Pero claro, como os franquistas o levaron ao terreo da épica, Día da Raza nada menos, a cousa derivou na mala fama que o día ten entre "os progres". E, con todo, é unha gran festa para Aragón e para os que lle temos afecto á Pilarica.

Como queira, ademais, que o día que se organizou a revolta do dous de maio que, coa Guerra dos Irmandiños, son as dúas datas nas que eu poñería algo parecido a unha festa nacional, está ocupada pola Comunidade de Madrid en honra dos centos de madrileños que deron a súa vida por un Rei que non llo merecía, é difícil atopar no calendario un lugar no que poidan sentirse cómodos todos os españois que senten como tales.

Meter o dedo na chaga, nestes momento da Festa Nacional é ,con todo, propio de quen non ten nin ideoloxía, nin ideas novas que venderlle aos seus concidadáns, porque a polémica xa vén de lonxe e cada un temos ideas propias respecto diso desde hai moitos anos. Eu, por exemplo, celebro a festa nacional de Galicia na intimidade o 17 de agosto, que é cando fusilaron a Alexandre Bóveda, o meu ídolo, pero iso son eu e a miña sombra e probablemente algún vello galeguista no exilio, que foron os que idearon esa data.

Iso non me priva que o 25 de xullo, se podo estar en Galicia, participe da alegría colectiva de quen para eles e a súa familia é o día máis grande do ano. Así que, como comprenderá o Mesías de Podemos, o 12 de outubro tamén o paso pipa visitando a algún familiar moi maior e achacosos ao que non vexo habitualmente, aproveitando que ese día é festivo e non hai que ir traballar .E é que impartir doutrina aos demais sen ser cura ou aiatolá é de ególatras.