​Vivan as mulleres! Viva a vida!

Non é a primeira vez que nos enfadamos polo vergoñento tema da violencia machista no noso país. Desgraciadamente, non somos só os españois os protagonistas deste tipo de crime contra as mulleres, o cal non quere dicir, nin moito menos, que non esteamos nos primeiros lugares do ránking mundial de asasinatos contra as nosas compañeiras de viaxe na vida.

Os homes que fan estas cousas, en nome de non sei que e de non sei quen, non merecen vivir nunha sociedade civilizada que os ha de apartar de por vida da relación cos seus semellantes, impoñéndolles o correctivo penal de reparar os danos causados con traballo e reeducación continuada.

Non se pode en 48 horas asasinar a tres mulleres e dicir que non pasa nada, ou que o estamos facendo mal todos, senón que hai que aplicar a lei en todo o seu rigor e modificala --para endurecela-- se é preciso, de tal maneira que, o que mata por machismo, saiba que non volverá ver a luz do sol en liberdade e que a súa familia, os seus amigos e a sociedade enteira os repudiará para sempre porque son a escoria da civilización.

Tamén viría ben que nas escolas se ensinase obrigatoriamente a nenos e nenas --por esa orde-- que o respecto e a liberdade son as virtudes máis importantes que nos converten en seres humanos. E que, por tanto, pais e mestres serán sempre os vixiantes responsables de que esa teima que ten o home por considerarse un ser superior, desapareza do pensamento máis común e pase a ser un anacronismo nunha sociedade máis civilizada e máis culta.

A escena do neno/mozo que non sabe nin facer a cama ou fritir un ovo debe desaparecer xa da vida familiar española, como exemplo máis simple de que tomamos boa nota de que as mulleres nin se matan ni se marxinan. Tampouco estaría de máis que empresas e empresarios deixasen de pagar os soldos máis baixos ás mulleres e marxinalas dos postos de responsabilidade e dos consellos de Administración.

Á Igrexa Católica tamén lle conviría recuperar a imaxe de María Magdalena e facer posible que o seu exemplo máis próximo se prodigase entre a Xerarquía que pastorea os seus fieis. Se cadra, se os curas casan, teriamos menos pedófilos soltos e máis doutrina feminina no noso culto que, dado que o país no que vivimos é, segundo din, moi católico e apostólico, axudaría a erradicar a praga machista que padecemos pola nada desdeñable vía espiritual.

En fin, que xa está ben! Que toca cabrearse e deixar de gardar o tradicional minuto de silencio e armar con cada asasinato un barullo monumental para que, aos que cometen estes crimes, lles entre o medo escénico e o pensen dúas veces antes de maltratar a súa muller, a súa noiva ou a profesional que lle está facendo gozar da vida, por poñer outro exemplo que unha sociedade hipócrita como a nosa trata moitas veces de ocultar.

En definitiva: Vivan as mulleres! Viva a vida!