Preparémonos para votar

Ninguén está, a día de hoxe, convencido de que o debate de investidura servise para achegar posturas entre os distintos partidos e coalicións para un pacto "in extremis" que salve a lexislatura e xere un goberno de coalición entre uns e outros nas súas diferentes variantes. Porque se os socialistas saíron queimados das andanadas de Pablo Iglesias, especialmente a que feriu gravemente o bo nome de Felipe González, ao que nos últimos anos chamamos "o feiticeiro da tribo", pola súa indiscutible capacidade de influencia entre dirixentes e militantes de varias xeracións. Os populares, ao mesmo tempo, saían do hemiciclo botando fume contra Albert Ribera, que tivo a ousadía de pedirlle, a un moi sorprendido Rajoy, que marchara para casa porque non tiña nin unha soa razón para manterse no cargo por máis tempo. Ou sexa, algo parecido ao que Aznar lle dixo a Felipe: Váiase Señor González.

Semella coma se todos se puxeran de acordo para levar as actuais Cortes ao cemiterio da Almudena, e convocar, tras outros dous meses de perda de tempo, novas eleccións, que "arranxen" o desaguisado, sen decatarse de que os cidadáns poden quedar na súa casa e enviar ás súas Señorías a peitear monas a Xibraltar, que está máis preto que o Camerún. Que desastre!

E non é porque non o esperásemos, senón, máis ben, porque a realidade superou con moito nosa humana imaxinación de xornalistas veteranos, que temos na nosa mochila profesional o ternos tragado todos os discursos de todas as investiduras que houbo desde que Dolores Ibárruri presidiu a mesa de idade das primeiras Cortes Constituíntes. E, con todo, a pesar de tanta experiencia, non puidemos evitar quedarnos perplexos, ao comprobar como ás novas xeracións, que chegaron ao edificio da Carrera de San Jerónimo, lles falta astucia e sóbralles verborrea que, como consecuencia, deriva nun descoñecemento enorme do tempo político no que se atopan e con iso, da prudencia que require a ocasión, demasiado evidente nas súas interpelacións ao adversario, co que días despois, desexan pactar. Todos parecían que estaban a constituír as primeiras Cortes da lexislatura, e non a décimo primeira ocasión na que a cámara recibía a deputados democraticamente elixidos. Botando a vista atrás na memoria persoal, o único que se lle ocorre exclamar a este xornalista é que a calidade dos primeiros deputados que viñan do exilio, do cárcere, das antigas cortes franquistas ou de fabrícalas en pleno fervor sindical, facíanlle sentir paixón pola política e admiración por tanta sabedoría acumulada, que moitos destes de agora, tras o que vin e sobre todo escoitado, danme verdadeira mágoa.

Como todo na vida ten unha segunda oportunidade, oxalá que un novo paso polas urnas, practicamente inevitable, nos devolva aos deputados e deputadas sobreviventes con mellor nivel e maior temperanza que o que onte nos ofreceron nos súas moi estrafalarias intervencións. A verdade é que me gustaría moito. De momento, preparémonos para votar.