Cambio, diálogo e... desacordo

A Pedro Sánchez ninguén lle vai a poder quitar o mérito de tentar pactar un goberno con quen lle apetecese integralo, mesmo con aqueles que están dispostos a eliminalo como candidato antes, agora e cando lle voten 'non' na investidura.

Foi o seu un discurso de centro-esquerda, tal e como case todos esperabamos, e só nalgúns momentos virou a súa mirada cara aos bancos de Podemos para preguntarlles: "Por que non nos unimos para formar un goberno de cambio?". A resposta dos 'podemitas' non se fixo esperar ao acabar a sesión: "Foi un discurso decepcionante... E como o PP non se absteña, Sánchez non será presidente...".

O secretario xeral socialista tamén deixou no aire unha advertencia moi clara sobre o seu partido, o PSOE: "Somos a pedra angular da gobernabilidade". Un aviso para navegantes que pretendan converter España nunha versión 'light' da Grecia que goberna Syriza, na que os socialistas se esfumaron do poder e logo os colegas de Podemos ilusionaron aos seus concidadáns para, finalmente, manter o país nunha crise permanente, incapaces de poder cumprir as numerosas promesas ás que se comprometeron en campaña electoral.

É posible que o líder socialista non poida cumprir moitas das promesas sociais que anunciou no seu discurso como candidato, porque Bruxelas e o IBEX impediranllo, pero é moi fácil comprender que unha cousa é facer o pan e outra, repartir o trigo, se se pode chegar a ter un forno no que cocer a mestura. Ás veces para subir un piso hai que facer descansos estratéxicos.

E se alguén foi o protagonista desta intervención parlamentaria, ese foi Mariano Rajoy, quen, de irse xa --que aínda está a tempo--, seguramente a gran coalición tería bastantes máis posibilidades que as que agora mesmo tempo ten, que son practicamente nulas. Como as que tamén ten o dereito para decidir e, polo que parece, a supresión das deputacións, a pesar de que figura no acordo asinado con Ciudadanos e que, sen saber por que, non apareceu no discurso de Pedro Sánchez.

O secretario xeral de PSOE xa sabía que, tras as súas palabras, todos os que lle van a dicir 'non' tiraríanselle á xugular, dialécticamente falando. Merecíalle a pena? Segundo os baróns do seu partido non, porque temen perder aínda máis deputados nas próximas eleccións, e ademais gústalles a abstención que orixinaría a gran coalición, ou sexa: que seguise Rajoy.

Por iso, un cre que os cidadáns saberán valorar mellor o que acaba de facer Sánchez, que o que desprezan os seus. E iso sábeno Podemos e o PP, que nas réplicas serán especialmente duros co candidato, sinxelamente porque a xente é menos parva do que nos queren facer crer algúns. Así que esta comedia en tres actos aínda non fixo máis que comezar a representarse, e o tempo dirá se temos razón. De momento, moito cambio, escaso diálogo e evidente desacordo.